Noong unang panahon, may isang malaking bundok na tawag na Mt. Montalban. Sa kanyang mga lambak ay may mga tao na naninirahan. Sa kanilang mga puso at isip ay may takot sa mga kababalaghan sa bundok. Sinasabi nila na may mga engkanto at diyos-diyosan sa loob ng bundok na naninirahan.
Sa mga panahong iyon ay may isang matapang na mandirigma na ang pangalan ay Bernardo Carpio. Siya ay masigasig sa kanyang paglilingkod sa kanyang bayan at nais niyang magpakita ng katapangan sa mga tao. Dahil sa kanyang tapang, siya ay minahal at kinakatakutan ng mga tao.
Isang araw, nang si Bernardo ay nasa gitna ng kanyang paglalakbay ay biglang sumiklab ang isang malakas na lindol. Nagkagulo ang mga tao at nalaman na ito ay nanggaling sa Mt. Montalban. Sinasabing isang malaking engkanto ang nagagalit dahil sa hindi ito nasisira ng mga tao.
Dahil sa pagkatakot ng mga tao, si Bernardo ay nagdesisyon na magpakita ng katapangan sa kanila. Sinabi niya sa mga tao na siya ay tutulong upang mapigilan ang lindol at pakalmahin ang engkanto. Sa kabila ng pagdududa ng mga tao, si Bernardo ay pumunta sa bundok at humarap sa malaking engkanto.
Sa gitna ng kanilang labanan, si Bernardo ay nakapagpapakita ng kanyang lakas at tapang. Sa tulong ng mga kagamitan, tulad ng mga bato at kanyon, siya ay nakapagpatumba ng malaking engkanto at naging tagumpay sa labanan. Pagkatapos ng tagumpay niya, nagsimula ang paniniwala ng mga tao sa kanya bilang isang bayani.
Simula noon, si Bernardo Carpio ay naging simbolo ng tapang at katapangan ng mga Pilipino. Kahit sa kasalukuyan, siya pa rin ay isang napakahalagang bayani sa ating bansa. Ang kanyang kuwento ay isang paalala sa atin na kahit gaano man kalakas ang ating kalaban, ang tapang, lakas, at kahandaan ay kayang magdulot ng tagumpay.
