Noong unang panahon, may isang mag-asawang magsasaka na namumuhay sa isang maliit na nayon sa tabi ng gubat. Hindi gaanong malawak ang kanilang bukid at napakahirap ng buhay nila dahil sa kahirapan. Sa kabila ng kanilang mga pagsisikap, hindi pa rin sapat ang kanilang kinikita upang maipakain ang kanilang pamilya.
Isang araw, nang lalakad ang mag-asawa sa gubat upang maghanap ng kahoy na gagawing panggatong, nakakita sila ng isang puno ng kawayan. Hindi sila nakakita ng kawayan sa lugar na iyon dati kaya nagtaka sila at nagpasya na magtanong sa mga matatanda sa nayon tungkol sa punong kawayan.
Sinabi sa kanila ng mga matatanda na ang punong kawayan ay nagsilbing bahagi ng kanilang kasaysayan. Nang unang panahon, ang punong kawayan ay nagsilbing tahanan ng dalawang magkapatid na sina Bumbong at Buli. Ang dalawang magkapatid ay mahilig sa paligsahan at palaging nag-aagawan ng lalaki at babae. Dahil dito, nagsimula silang mag-away at hindi na nag-uusap.
Ngunit, isang araw, natuklasan nila na hindi sila kumpleto kung wala ang isa’t isa. Hinanap ni Bumbong si Buli at nagpakumbaba upang magkaayos sila. Pagkatapos ng pagpapakumbaba at pagsasama nila, nagkaroon sila ng mas malaking pamilya at nakatulong sa kanilang nayon na magpakain at magbigay ng kabuhayan.
Nang malaman ng mag-asawa ang alamat ng punong kawayan, nagpasya silang pagsikapan na palaguin ang mga kawayan. Sa tulong ng kanilang mga kapitbahay, naging matagumpay sila sa pagtatanim ng mga kawayan at pag-aalaga sa kanila.
Nagbigay ng kabuhayan ang mga kawayan sa kanila, hindi lamang sa paglilibang ngunit maging sa mga bagay na kailangan sa kanilang araw-araw na buhay, tulad ng pagsasangla ng mga kawayan upang magkaroon ng pera. Sa paglaki ng mga kawayan, dumami rin ang mga tao na pumunta sa kanilang nayon upang bumili ng mga kawayan. Sa ganitong paraan, nagkaroon ng progresong pangkabuhayan ang kanilang nayon.
Mula noon, itinuring na ng mga tao ang punong kawayan bilang isang sagisag ng pagkakaisa at pagkakapit-bisig para sa ikauunlad ng kanilang nayon.
