Noong unang panahon sa Pilipinas, ang pangunahing paraan ng transportasyon ay ang karwahe at kabayo. Gayunpaman, sa mga mas maliit na lunsod, ang kalesa ay naging isang popular na paraan ng paglalakbay. Ang kalesa ay isang maliit na karwahe na hinihila ng isang kabayo.
Ang alamat ng kalesa ay nakabatay sa isang kuwento tungkol sa isang lalaking nagngangalang Kalesa. Si Kalesa ay isang binata na may isang kabayong ginagamit upang makapaglakbay. Isang araw, nakita ni Kalesa ang isang magandang babae na naglalakad sa kalye. Ang babae ay nagngangalang Ana at siya ay nagtatrabaho sa isang tindahan ng tela.
Sa araw-araw, nakikita ni Kalesa si Ana sa kanyang paglalakad papunta sa trabaho. Dahil sa kanyang pagtingin sa kanya, nagpasya si Kalesa na lumapit sa babae. Matapos magpakilala, nagsimulang magkaibigan sina Kalesa at Ana at naging malapit na silang magkasama.
Ngunit sa kabila ng kanilang malapit na samahan, hindi sila nagkakatugma sa kanilang mga pangarap sa buhay. Si Kalesa ay mayroong pangarap na magkaroon ng sariling kabayo at karwahe upang makapaghatid ng mga tao sa kanilang destinasyon, samantalang si Ana ay nais na magtayo ng sariling negosyo.
Sa kabila ng mga pagkakaiba nila, nanatili ang kanilang pagkakaibigan. Sa bandang huli, naisip ni Kalesa na gumawa ng isang malaking pagpapakita ng kanyang pagkakaibigan kay Ana. Nagpatayo siya ng isang maliit na karwahe at nagkaroon ng isang kabayo upang hila ito.
Nang mapanood ni Ana ang pagpapakita ng kanyang kaibigan, nagustuhan niya ang kalesa at nagpasya siyang magtayo ng sariling negosyo ng paggawa ng mga kalesa. Sa tulong ng kanyang kaibigan, nagtagumpay si Ana sa kanyang negosyo at naging malaking bahagi ng kulturang Pilipino ang kalesa.
Sa kasalukuyan, ang kalesa ay hindi na ginagamit bilang pangunahing paraan ng transportasyon, ngunit ito ay nananatiling isang mahalagang bahagi ng kultura ng mga Pilipino. Maraming turista ang nag-eenjoy sa paglalakbay sa kalesa upang masilayan ang kagandahan ng mga tanawin at makita ang mga tradisyunal na lugar.
