Noong unang panahon, may mag-asawang naninirahan sa malayong lugar sa Pilipinas. Ang mag-asawang ito ay nagtanim ng mga halaman, kasama na ang puno ng bariw na kanilang ginagamit upang makagawa ng mga gamit sa bahay, tulad ng sombrero, tsinelas, at mga basket.
Isang araw, may isang dalagang nagpunta sa kanilang tahanan at humingi ng tulong. Ito ay si Maria, isang babaeng nangangailangan ng tulong para sa kanyang ama na mayroong malalang sakit. Tinulungan niya ang mag-asawa sa pagtimpla ng mga halamang-gamot upang mapabuti ang kalagayan ng ama ni Maria. Bilang pasasalamat, nag-ambag si Maria ng ilang bariw na kanyang napulot sa kagubatan.
Nang araw na susunod, nagtungo ang mag-asawa sa kagubatan upang maghanap ng panggawa ng basket. Nang makarating sila doon, hindi na sila makatuklas ng bariw na kanilang inaasahan na matatagpuan sa lugar na iyon. Ilang araw ang lumipas at hindi pa rin nila nakikita ang bariw.
Minsan, nang maglakad sila sa paligid ng kagubatan, nakita nila ang isang puno ng bariw na umiiyak. Napagtanto nila na ito ay ang bariw na kanilang ginagamit sa paggawa ng mga basket. Nang matanong nila ang bariw kung bakit siya umiiyak, sinabi nito na siya ay nanghihinayang sa kanyang kapakanan. Sabi niya na walang ginagawa ang mga tao kundi ang pagputol ng mga bariw na naglalagay ng kanyang buhay sa panganib.
Tinanong ng mag-asawa kung paano nila maiipapakita sa bariw na hindi nila sinasadya na mapanganib ang kanilang kalagayan. Nag-isip ng paraan ang bariw at sinabing gagawa siya ng mga gamit tulad ng tsinelas at basket, hindi lamang upang magsilbi sa mga tao, kundi upang mapanatili rin ang kanyang buhay at ang iba pang mga puno ng bariw sa kagubatan.
Dahil dito, ginamit ng mag-asawa ang bariw sa paggawa ng iba’t ibang mga gamit, ngunit nag-iingat na rin upang hindi mapinsala ang mga puno ng bariw. Dahil sa pag-alaga at pagmamahal sa kalikasan, naging malago at mapayapa ang kagubatan at ang mga puno ng bariw ay patuloy na namumunga.
Ang kuwento ng bariw ay nagbigay ng aral sa mga tao tungkol sa pag-aalaga sa kalikasan.
