Noong unang panahon, sa isang malayong nayon sa Gitnang Luzon, mayroong isang munting paru-paro na naninirahan sa isang parang malapit sa bundok. Siya ay napakaganda at may kakaibang kagandahan ang kanyang mga pakpak. Maraming hayop ang nanghihingi sa kanya ng payo tungkol sa kanilang mga problema dahil sa kanyang magandang pag-uugali.
Isang araw, naisip ng munting paru-paro na magpakasal sa isang bulaklak. Kaya naman, naglakbay siya upang hanapin ang isang bulaklak na kanyang pag-aasawahin. Pinuntahan niya ang iba’t ibang bulaklakan sa kapatagan at sa kabundukan. Subalit walang bulaklak ang nagustuhan niya.
Hanggang sa dumating siya sa isang bulaklakang bukid na napakaganda. Hindi siya makapaniwala sa kagandahan ng bulaklak. Sa loob ng kanyang puso, sinabi niya, “Ito na ang nais kong pag-aasawa. Hinding-hindi ko ito iiwan.”
Sinabi ng bulaklak, “Bakit mo nais akong pakasalan?”
“Sapagkat ikaw ang pinakamagandang bulaklak na nakita ko sa buong daigdig. Wala kang katulad. Sana ay magpakasal tayo,” sagot ng paru-paro.
Ngunit hindi agad nagtugma ang kanilang mga salita, dahil mayroong isang kalaban ang paru-paro sa pagsisikap na mapakasalan ang bulaklak. Siya ay isang malaking bubuyog na nagmamay-ari ng maraming bulaklakan sa parang. Nagalit ang bubuyog nang malaman niya na may ibang magpapakasal na paru-paro sa isa sa kanyang mga bulaklak.
“Kung hindi ako ang mapapangasawa mo, hindi ka na makakatira sa bukid na ito,” sabi ng bubuyog.
Ngunit hindi kinaya ng munting paru-paro ang takot. Siya ay matapang at malakas na nagpakita ng tapang sa harap ng malaking bubuyog.
“Napakabait ng bulaklak na ito sa akin, kaya hindi ako papayag na magpakasal sa iyo. Walang makakapigil sa akin, ako’y handa sa anumang laban na iyong iharap,” sabi ng paru-paro.
Nagkaroon ng labanan ang dalawa, at sa huli, siya’y nagwagi. Tumakbo siya papalayo kasama ang kanyang mapapangasawa na bulaklak. Ipinakita ng paru-paro na ang tapang, pagmamahal, at kabutihan ng loob ay mahalaga upang mapanatili ang mga bagay na mahalaga sa kanya.
