Noong unang panahon, ang mga hayop ay nakakapagsalita at nakakaintindi ng tao. Ang mga tao ay nakikipagkaibigan sa mga hayop at nakatutulong sa kanila sa kanilang pangangailangan. Ngunit isang araw, may isang lalaking nag-iisa at walang kaibigan. Sa kanyang pangangailangan, lumapit siya sa mga hayop upang humingi ng tulong at kaibigan.
Ngunit ang lahat ng hayop ay tumanggi dahil sa kanyang malupit na ugali. Sa huli, ang tanging sumagot sa kanyang kahilingan ay isang aso. Ngunit hindi lang basta tulong at kaibigan ang ibinigay ng aso sa lalaki, naglingkod din ito bilang tagapangalaga sa kanya at nagpakita ng wagas na pagmamahal.
Hindi na nag-iisa ang lalaki dahil sa aso. Ngunit hindi nagtagal, nagkasakit ang aso at namatay. Lubhang nalungkot ang lalaki sa pagkawala ng kanyang kaibigan at tagapangalaga. Dahil sa kanyang pagsisisi, nilibing niya ang kanyang aso at itinayo ang isang malaking bato bilang alaala sa kanyang wagas na pagmamahal.
Nang makita ito ng mga hayop, nagtakbuhan sila at nagdadala ng mga bato sa kanyang libingan bilang tanda ng respeto sa kanyang aso. Sa gayon, nagsimula ang tradisyon na magtayo ng mga bato sa mga libingan ng mga aso upang gunitain ang kanilang pagiging tapat at matapat na kaibigan ng mga tao.
Mula noon, ang mga aso ay naglingkod bilang mga tagapagtanggol, kaibigan, at kasama ng mga tao. Sila ay patuloy na ginagalang at inaalagaan ng mga tao dahil sa kanilang katapatan at pagmamahal.
